Soda İstanbul’un CI Bloom’daki standında eserleri sergilenen İspanyol sanatçı Gerard Mas ile klasik ve çağdaş dünya arasında gerçekleşen bir diyalogu tasvir eden heykelleri üzerine konuştuk.
- Sizin sanat pratiğinizde klasik ile modern dünya arasında gerçekleşen bir diyalog göze çarpıyor. Bu tarzın arka planında ne var?
Bir sanatçı olarak, başlangıçta birkaç yıl sanat eserlerini restore ederek çalıştım. Bu benim ilk eğitimimdi. Geçmişten gelen sanatla çevrili çalışmalarımın bir şekilde çalışma tarzıma nüfuz ettiğine inanıyorum. Geçmişe bugünün gözüyle bakmaya çalışmanın imkansızlığından, bakış açımızın her şeyi nasıl kirlettiğinden, anlam kodlarını nasıl değiştirdiğinden bahsetmeyi de seviyorum. Görüntünün orijinal içeriğinin içini boşaltmak ve o kodları değiştirmek bana heyecan veriyor.
- Heykelleriniz son derece eğlenceli… Sakız çiğniyor, dil çıkartıyor ya da burun karıştırıyor… Bu işler bize ne anlatıyor?
Sanattan sık sık beklediğimiz o derinlik havasını almayı seviyorum. Bence bu, izleyici ile iş arasındaki engeli kırmanın bir yolu. Bazen, en insani ve sıradan şeyler bizi başka şekillerde derinlere götürebilir.
- Heykellerinizi üretirken kullandığınız malzeme ve üretim aşamasında da biraz bahsedebilir misiniz? Farklı malzemeler denemek konusundaki düşünceleriniz neler?
Farklı malzemeler kullanmayı seviyorum çünkü bence her malzeme bir tür fikre, bir fiziksel duyum alanına hizmet ediyor ve bu nedenle yeri doldurulamaz. Tek bir malzeme üzerinde çalışabileceğini sanmıyorum. Bu tek renk üzerinde çalışan bir ressam gibi olurdu. Bunu yapmak mümkün ama fikir beni sıkıyor. Bir fikir tasarladığımda, o zaten özünde bir malzemeyle bağlantılıdır. Beyaz mermer, eseri klasik heykelciliğe benzetebilmemi sağlıyor, kaymaktaşı beni Orta Çağ ve Rönesans hanımlarının ideal güzelliğinin yarı saydam tenine götürüyor, ahşap, bazı hayvanların yüzeylerini yakan kürklerinin rengini temsil etmem için bana ilham veriyor. Bize ne önereceklerini anlamak için her malzemeyle biraz diyalog kurmak yeterli. Normalde, ahşap veya taş oymak, bir sonraki iş için ilham almanın en iyi yoludur, çünkü kullanılan malzeme yeni fikirlerin ortaya çıkmasındaki en önemli unsurlardan biridir.
- Sizi ve eserlerinizi 2022 yılında İstanbul’da gerçekleştirilen ” Istanbul Calling” sergisi ile daha yakından tanıdık. Bu sergi fikri nasıl ortaya çıktı? Serginin oluşum sürecinden biraz bahsedebilir misiniz?
Frank Plant, Samuel Salcedo ve Efraim Rodriguez gibi 2000’li yılların başında Barselona’da yaşayan ve figüratif eser yapan sanatçıların çevresine ait olduğum söylenebilir. Soda Galeri’yi bir süredir tanıyordum. Nagihan Uzel’in bu sanatçıları ‘İstanbul Calling’ adı altında galerisinde bir araya getirme düşüncesi ortaya çıktığında ben de çok iyi bir fikir olduğunu düşündüm. Barselonalı sanatçıların İstanbul ile bağlantı kurması için harika bir fırsat olduğunu düşündüm. Elbette bu yeni işbirliklerinin başlangıcı olacaktı.
- Türkiye’de yeni bir sergi düşünüyor musunuz?
Gerçek şu ki evet. Daha yeni başladık ama burada işlerimin iyi tepkiler aldığını görüyorum. Bu da beni daha büyük projeler yapmaya teşvik ediyor.
- Bugün ise Türkiye’nin çağdaş sanat sahnesine katkıda bulunmayı amaçlayan CI Bloom’un ikinci edisyonu vesilesiyle bir aradayız. Bu kapsamda şunu sormak isterim bir sanatçı olarak çağdaş sanatın bugünkü durumu ve geleceği hakkında ne düşünüyorsunuz?
Bir sanatçı olarak sanat piyasasından çok haberdar olmamaya çalışıyorum. Kendimi heykel yapmaya adadım ve ilginç bir şekilde genellikle birileri onları satın alıyor gibi hissettiriyor:). Sanırım bunun için çok endişelendiğim gün sanatçı olmayı bırakacağım. Sanat doğası gereği değişkendir ve böyle olması iyidir. Öyle de olmalı… Yapay zekanın gelişiyle gelecekte bizi bekleyen değişiklikleri tahmin etmek zor ama çok büyük olacağı kesin. Bu konuyu birkaç yıl sonra tekrar konuşsak iyi olur:)
