Sanatçıların korona virüsü salgını sürecinde vakitlerini nasıl değerlendirdiklerini paylaştıkları ArtDog İstanbul Karantina Günlükleri serisi’nin bugünkü konuğu, fotoğraf sanatçısı Yonca Karakaş. İşlerinde genel olarak ‘var olan evrenin hikayelerini alternatif evrenlerde gösteren’ sanatçıyı, bu yıl küratörlüğünü üstlendiği “Bizden Sonra” sergisi ve geçtiğimiz yıl düzenlenen kişisel sergisi “Botanik Hastanesi”yle hatırlayabilirsiniz…
Bu süreçte en fazla kafa yorduğunuz meseleler neler, paylaşabilir misiniz?
‘Zaman’ diyebilirim. Gün içerisinde düşündüğüm konu başlıkları sürekli olarak değişiyor. Tuhaf bir şekilde odaklanma sorunu yaşamaya başladım. Temas ettiğim konular kısa süreli ve içinde bulunduğumuz durumun travmatik yapısından dolayı, hep karamsar oluyor. Bunu değiştirmek için geçmişle temas kurmaya çalışıyorum. 1970’lerde çekilen tüm fotoğrafları ve Sovyet Rusya ile ilgili her şeyi araştırıyorum.
Peki neler izliyorsunuz?
Şu an Krzysztoph Kieslowski’nin “Dekalog” serisini izliyorum.
Podcast’ler ya da müzik söz konusu olduğunda, hangi tarzda, neler dinlemeyi tercih ediyorsunuz?
Pek fazla podcast dinleyemiyorum. Görsel bir belleğim olduğu için daha çok izleyebileceğim şeyleri dinlemeyi tercih ediyorum. Müzik olarak ise çok fazla şey dinliyorum. Ama dediğim gibi biraz geçmişe gitmeye başladığım için ergenlik müziklerime geri döndüm. Chemical Brothers, Röyksopp, Massive Attack ve bugüne ait olarak tekrar tekrar dinlediğim Hans Zimmer “Interstellar” soundtrack. Bundan hiç sıkılmayacağım galiba…
Son olarak, bu dönemde neler okuyorsunuz?
Normalde asla aynı anda iki ya da üç kitabı okumazdım. Bunu yapanlar bana ilginç gelirdi, nasıl yaptıklarını düşünürdüm. Ama şimdi içindeyim. Peter Watson’ın “Yakınsama”sını ve Siddhartha Mukherjee’nin “Gen” kitabını okuyorum. Paralel olarak okunabilecek en iyi iki kitabı seçtiğimi düşünüyorum. Biri içinde bulunduğumuz evreni, diğeri de bu evren içinde yer ettiğimiz bedeni, geçmiş ve geleceği ile araştırıyor…
