Deborah Bird Rose, insan doğa ilişkisini anlatırken “insanın, şiddetli bir yağmur sonrası kokusu silindiği için evinin yolunu bulamayan köpekler gibi” olduğundan söz eder. Modernite de bir anlamda insanın kokusunu siler ve geriye doğadan izole bir insan kalır. İnsan artık hayvansallığından ve doğayla bağından uzaktır. Tabiatın içinde, aslında bizatihi kendisi olduğunu unutmuştur. Yüzyıllardır içinde bulunduğu çevreyi ve diğer hayvanları kendini merkeze koyduğu bir bakış açısından anlamaya çalışmıştır. Doğayı, içinde bulunan diğer türlerle beraber araçsallaştırmış ve kendi hizmetine sunmuştur. Ancak gelinen noktada yaşamın insanmerkezci bu bakış açısıyla sürdürülebilir olmadığı açıktır. Çünkü var olan düzen, gezegeni bir yok oluşa sürüklemektedir. İnsan, tanıklık ettiği bu yok oluşun aynı zamanda müsebbibi olduğunu bilmektedir. Bu bilgiyle, insanmerkezci olmayan bir yaşamın nasıl kurulabileceği ve ortak yaşam olasılıkları üzerine düşünmektedir. Aynı zamanda gelecekte insanlardan geriye kalan dünyanın nasıl olacağını da sorgular.
Kaynak: https://www.galerisoyut.com.tr/duygu-aydogan-2020/#!/eserler
